23 Temmuz 2006 Pazar

hiçbir yere ait hissetmemek

evden çıkma fikrinin birgün bu kadar koyacağını nerden bilebilirdim? bu odadan, annemden, bu evden uzaklaşmanın düşüncesi neden beni yapayalnız hissetiriyor acaba? tüm eski defterlerim, kitaplarım, kıyafetlerim, biblolarım, eşyalarım, herşeyim buradayken onları toparlayıp çekip gitmek.. hem çekici hem değil.. buraya dönebilmek isterdim oysa ki.. başka yerde kimseye hesap vermeden huzur içinde yaşayabilmek ve arada buradaki bozulmamış düzene dönebilmek.. iki yüzlülük bu, şizofren bir kimlik taşımaya başladım artık.. arkadaşlarımla başka, ailemle başka iki ayrı insan haline geldim.. iki tane var sanki benden, belli durumlarda farklı tepkiler veren iki ayrı karakter, iki ayrı kişilik.. ya da kişiliksizlik..
kötü ayrılıklardan çekiniyorum ve sevmiyorum.. ama kötü ayrılıkları yaşamadan birşey olacağı da yok belki.. aile ilişkileri, onları sürdürmek, onları adam gibi sürdürmek ne kadar zormuş.. ne acı vericiymiş şu an hissettiklerimi hissetmek.. ne evdeyim, ne değilim.. burası benim odam ama ben buraya ait değilim, aslında burda olmamalıyım..
her haftasonu ayrı bir yalan, her gece ayrı bir kabus..
kaldıramıyorum bu şekilde yaşamayı artık.. çözüm için yapacaklarım şimdiden ürkütüyor beni.. kötü şeyler düşünüyorum hep, pesimistim neticede.. her zaman olduğum gibi bu konuda da hep en kötüsünü düşünüyorum.. tek iyi olan, düşündüğümden daha iyi birşeyler yaşandığında hissedeceğim mutluluk.. ötesi yok..

13 Temmuz 2006 Perşembe

sıfır noktasından bir sesleniş..

dibe vurdum yine.. kendimi sevmiyorum, olaylar karşısındaki tutumumu, tavrımı, düşüncelerimi, planlarımı, olmayan hayallerimi.. evet, hiçbirini sevmiyorum.. hiçbirşey beni hayata bağlamıyor, tam şu anda.. hayal bile kuramayan kuru, kupkuru bir insan oldum.. eskiden tiyatro vardı, sahnede, arkadaşlarla falan.. anlamlı hissediyordum kendimi az da olsa.. oysa şimdi, hiçbiri yok.. varlar ama yoklar.. işten eve evden işe oldu hayatım.. canım çok sıkılıyor.. hiçbir boşluğum dolmuyor.. cesaretim yok, cesaretim olsa, göze alabilsem, çekip gitmeyi, başıma geleceklere katlanmaya cesaretim olsa..
ayrı eve çıkmaya, sevgilimin istanbula gelmesine, oturup adam gibi bir sahne çalışmaya.. yok işte, bomboşum resmen.. boş bir tenekeyim.. kafası çalışmayan, sürekli karamsar, sürekli karanlık, sürekli sorunlu, sürekli mızmız.. mutsuz.. hep mutsuz..