13 Temmuz 2006 Perşembe

sıfır noktasından bir sesleniş..

dibe vurdum yine.. kendimi sevmiyorum, olaylar karşısındaki tutumumu, tavrımı, düşüncelerimi, planlarımı, olmayan hayallerimi.. evet, hiçbirini sevmiyorum.. hiçbirşey beni hayata bağlamıyor, tam şu anda.. hayal bile kuramayan kuru, kupkuru bir insan oldum.. eskiden tiyatro vardı, sahnede, arkadaşlarla falan.. anlamlı hissediyordum kendimi az da olsa.. oysa şimdi, hiçbiri yok.. varlar ama yoklar.. işten eve evden işe oldu hayatım.. canım çok sıkılıyor.. hiçbir boşluğum dolmuyor.. cesaretim yok, cesaretim olsa, göze alabilsem, çekip gitmeyi, başıma geleceklere katlanmaya cesaretim olsa..
ayrı eve çıkmaya, sevgilimin istanbula gelmesine, oturup adam gibi bir sahne çalışmaya.. yok işte, bomboşum resmen.. boş bir tenekeyim.. kafası çalışmayan, sürekli karamsar, sürekli karanlık, sürekli sorunlu, sürekli mızmız.. mutsuz.. hep mutsuz..

Hiç yorum yok: