hep iki kişi olmaya alıştığım bir evde dün gece tek başımaydım.. o içeride bir yerlerdeydi sanki, tuvalette, mutfakta ya da odada.. bense salonda, sanki birazdan çıkıp gelecekmiş gibi bir bekleyişte.. ama ne gelen oldu ne giden elbette.. başlangıçta korktum ama sonra o hep ben yokken tek başına kalıyor bu evde, onun yerine koy kendini diye düşündüm. korkmadım, hatta eğlenceli bile geçti.. eski resimlere baktım, komik videolarımız varmış onları izledim, güldüm.. kitap okurken uykuya dalmışım. defalarca sebepsiz fırladım yataktan, iki ayağımı yere koyup, kalkıp, sonra da neden kalktım ki diyip gerisin geri yatağa girdim.. şuursuz gece kalkışlarıma alışkın olduğumdan umursamadım bu durumu ve gözlerimi derin bir uykuya dalmak üzere kapattım tekrar.
sabah evden çıkarken de sanki o benden önce çıkmış da ben daha geç gidiyormuşum gibi, ki hep öyle oluyor, düşündüm. kapıyı kilitleyip çıktım..
henüz iki gün oldu sadece, bir ay gibi, bir yıl gibi neredeyse.. askere gidince nolacak çok merak ediyorum.. alıştırdı kendine, şimdi de bırakıp gidiyor, olmaz ki ama böyle :(
bir de yalnız hissettim kendimi çok, herkesin bir işi var.. sonra sevdim bu yalnızlığımı, yalnızdım ama bu güzeldi.. mutluydum, güçlülük belirtisiydi sanki bu.. saçmasapan bir durum.
çizgifilm seyrederken bile ağladım gece, hem de çok neşeli bir çizgifilmdi.. insana enerji veren cinsten ama çocukların annelerinin öleceğini düşünüp güldür güldür ağladıkları yerde ben de dayanamadım başladım ağlamaya.. bazen oluyor öyle, sevdiklerimin öleceklerini düşünüp başlıyorum ağlamaya.. ne manyaklık ama, eminim herkes yapıyordur bunu, ağlamıyorsa da düşünüyordur bunu..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder