ben zaten söz verdiyidim sana..

bunu ailelerin yanında tekrar etmenin ne gereği vardı bilmiyorum.. boşuna masraf, heyecan, stres, olaylı anlar yaşanmasına lüzum var mıydı diye düşünmeden edemiyorum.. ben mi çok üşengecim, halkımız mı çok meraklı olay yaşamaya bilmiyorum.. bildiğim tek şey senaryosu belli bir oyunun doğaçlama oyuncuları olduğumuz.. kimin ne zaman ne diyeceği, kimin kime nasıl bakacağı, nasıl konuşacağı, açılacak mevzuların neler olacağı, ne ikram edileceği, nelerin yenip nelerin yenmeyeceği ve benzeri mevzuların belli kalıplar çerçevesinde doğaçlama tekrar ediliyor olmasıydı..
öyle anlar oldu ki kopmamak elde değil, konuşulan bir konu var örneğin, o kişi diğerine niye bunu anlatıyor anlamak imkansız.. tek sebebi var, ortalık sessiz kalmasın.. sus pus olmasın millet, o sessizlik gerilimi yaşanmasın.. ama arada yaşanıyor ister istemez, bakalım kim girecek ve sessizlik bozulacak kumarı oynanıyor içimde bu sefer de.. pis bir sırıtış suratımda, bıyık altından gülen gelin oldum resmen..
bir de yeni bir spor buldum kendime.. çay sporu.. sehpaların arasından süzüm süzüm süzülerek geçmece ve boşları alıp dolularını getirmek suretiyle çay koyma sporu.. kıvraklık ve bacak kasının yanısıra - tepsisiz anlarda - denge çalışmasını da bünyesinde barındıran bu spordan evlenme niyetlisi her genç kadın nasibini alacaktır..
içimdeki feminist bir gün erkeklerin de bu tip organizasyonlarda mutfağa adım atacağını, kadınların yaptıkları her tür işi büyük bir keyifle yapacağını umut ediyor.. bu umudumu asla kaybetmem inşallah..
son olarak bir anda annelerin çoğalması, babaların çoğalması.. aklım almıyor.. ben annemden başkasına nasıl anne derim, bilemiyorum.. demezsen şöle böle olursun diyor millet ama mantıksız değil mi? onun annesi benim de annem olursa biz kardeş olmaz mıyız? kardeş kardeşe bunu yapar mı ha yapar mı???
öptüm