yüzotuzbeş

Dururken böyle boş boş ve de mal mal, zihnimden kelimeler akıp geçiyor, ve cümleler.. Peşpeşe anlamsız olan ama tek başına az da olsa bir anlam içeren gereksiz cümleler.. Şimdi diyorum açsam bilgisayarı, başlasam yazmaya, off amma da güzel olacak. Sonra üşeniyorum, zaten canımdan bezmiş bir ruh halindeyim.. O an da tüm diğer anlar gibi boşuna yaşanıp bitiyor..

Olduğum yere sığamıyorum.. Hem kendimi yalnız hissediyorum, hem de yanımda kimseyi istemiyorum. Kimseyle konuşasım, kimseye birşey anlatasım veya kimseyi dinleyesim yok. Yanıma gelen hemen gitsin istiyorum. Biriyle birlikte olmak öyle zul geliyor ki.. Birisi arıyor mesela, yarın sana geleyim diyor, gelme diyemiyorum ama gelmesini hiç istemiyorum. Bütün muhabbetler boş, bütün mimikler yalan..

Telefon çalıyor, sesini duyuyorum, başka bir ben oluyorum o an, yaşamak için birkaç damla ümit alıyorum ondan.. Telefonu kapatıyorum, on dakika sonra yine eski halimdeyim. Yine isteksiz, yine boş bakan.. Ve düşünüyorum, benim diyorum yanında kendimi aynen yaşadığım bir başka kişi daha yok.. Yanında herşeyimle ben olabildiğim tek kişi var.. Zihnimden geçenleri sansürsüz dışavurduğum, tüm duygularımı döktüğüm, tüm açıklığıyla kendimi koyverdiğim tek kişi.. Şu anda boğazımı düğümleyen..

Doğal ihtiyaçlar.. Yemek yemek mesela, herkesin çok çok önemsediği o zevkler diyarı.. Veya konuşmak, konuşmayanı hastalıklı diye yaftalayarak.. Ya da uyumak, vücut en az 6 saat deliksiz uyku isterler.. Sarmıyor beni.. Zevk vermiyor, istemiyorum.. Şu an sadece vakit geçirmeye kilitlendim.. O vaktin nasıl geçtiğinin ise bir önemi yok.. Sağlıklı olduğumu iddia etmiyorum. Sağlıklı düşünmek veya sağlıklı yaşamak gibi şeylerle bu ara pek işim yok.. İçki de zevk vermiyor, kendime zarar verme çabam da yok.

Özetle boş oğlu boş.. Bi neden yaşıyorum hali.. Bi umutsuzluk..