Günlerdir kafamda bir cümle var; "ne olursa olsun insan yalnız şu dünyada!".. Ne kadar "benim ailem var..", "çevrem geniş", "arkadaşlarım çok" diye düşünse de insan özünde yalnız. Kendi kararlarından, kendi tavırlarından, kendi cümlelerinden, kendi tutumlarından sorumlu.. Kimse senin adına birşey yapamıyor, kimsenin yaptığı şey sende sen yapmışsın hissiyatı yaratmıyor. Sen ne yaparsan o oluyorsun, öyle tanınıyorsun, kendisi şöyledir ama annesi böyledir diye kimsenin sana olan tavrı değişmiyor.. Özetle birey olamıyorsan bir hiç olmaya mahkumsun..
Bir hiç olmak ya da olmamak.. İşte bütün mesele bu..
Anneyle yapılan telefon konuşmasında anne bana ben hariç herkesle ilgili sorular soruyor, ben de benimle ilgilenmediği için ona kızıyor, o da ben kızdığım için kapatmak istiyor, ben de bir kere beni sor diyor, o da yine başkasını soruyor, bu sefer benim gözler doluyor, telefon kapatılıyor. vicdan azabı.. ağlamalar.. sinir boşalması.. tüm vücudum zaten mütemadiyen seyirtiyor.. sinirsel haller beni bitiriyor..
yazasım yokmuş meğer, ne kastırdım ya.. yor falan.. of..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder