evlendikten sonra herkes bizi birbirine yapışık iki insan sanmaya başladı. hani öncesi yokmuş, biz eskiden birlikteyken aslında birlikte değilmişiz gibi.. tek başına birşey yaptığında e peki o sırada kocan naptı diye sormaları bizi birey olarak düşünmedikleri, bir ekip olarak düşündükleri anlamına geliyor. onsuz bir yere gittiğim için neredeyse suçlar derecede yaklaşımda bulunanları ise gözardı etmekten başka çarem yok. onları tartışma konusu bile yapmaya değmez.
bu durum fena halde asabımı boza dursun, insanlara hesap verme durumunda kaldığım ve onları başımdan defedemediğim için de çok mağdurum. sanane de geç di mi? yok ama, illa muhatap olcam, ne kadar sinir olsam da cevap vericem, mantıklı gerekçelerimi açıklıcam. mantıklı gerekçem yoksa gidemezmişim gibi savuncam kendimi. oysa sizene lan, gerekçem de yok, keyfim öyle istedi, bıraktım gittim. kocam bunu mesele etmiyor, sen ne halt etmeye mesele ediyorsun! yürü git! diyebilmek isterdim..
hayatımı hala tam olarak bir düzene oturtabilmiş değilim. hangi gün çalışmaya gidicem, davulu ne gün çalışcam, ne gün derse gidicem, vs.. bazen şu an bulunduğum yerde bulunmam çok anlamsız geliyor. bu kadar hantal bir iş yapmak zorunda mıyım gerçekten de? daha hareketli bir işim olamaz mı? kaseyi üstüne otura otura günbegün daha da büyütmenin anlamı ne ola ki? alternatifim ne olabilir mesela? nasıl bir yol izleyebilirim? bir sürü soru.. klasik.. yılda onlarca defa yaptığım cevapsız sorgulamalardan biri daha.. hiç şaşırtıcı değil di mi?
bugün 17 ağustos, depremin 10. yılı ama bana depremden önce babamın doğumgününü hatırlatıyor. bir ay sonra da benimkinin olduğunu hatırlatıyor ve içime doğumgünü bunalımının zerrelerini serpiyor. bir insan doğumgününde bu kadar mı depresif olur. ben her defasında bunu başarıyorum.. helal olsun bana helal olsun!
budur..
2 yorum:
ama benim doğumgünüm olduğunu hatırlamamışsın:)
küstüm galiba.
hadi ordan, hatırladığım herşeyden bahsetmek zorunda mıyım bikerem?
Yorum Gönder