Aslında yok bir mazeretim ama fena halde asabiyet yapıyorum birkaç gündür. İnsanların bir lafları, bir bakışları, bir yorumları, bir hareketleri beni onlara kafa atacak kadar hiddetlendirmeye yetiyor da artıyor bile. Kafa atamasam da hayalimde kafa attığımı canlandırıyorum, başım ağrıyor. Ne zor birine şiddet uygulamak, uyguladığını tahayyül etmek..Bu sinir yaptığım anlarda tek isteğim çekip gitmek. Sanki ben gidince beni sinir eden zat - ki bence hiçbiri beni sinir ettiğinin farkında değil - "tüh ya, kuşburnu nereye gitti? keşke ona öyle demeseydim, bana mı kızdı acaba? allah belamı versin ki bir daha kuşburnu'nu sinir etmeyeceğim, valla bak!" diyecek ve ağlak gözlerle beni arayacak etrafta. Olur da canım ister, bir gün geri dönerim, beni gördüğüne çok sevinecek, özür üstüne özür dileyecek, ben de ruh halim iyiyse "tamam" diyeceğim, "affettim seni.. "
Heheee.. Yazarken bile komiğime gitti.. Tehlikeli oyunlar gibi oldu bu. Gerçekleşse daha da süper olurdu tabii :)
Şu hayatta yanlış bulduğum ve düzeltemediğim şeyler beni delirtiyor. Bir yanlış anlama var diyelim ki, ya da birisi yapmaması gereken birşey yaptı. Hemen düzeltmek için çıldırıyorum. Bazen asosyal kişiliğimden ötürü, bazen basiretimin bağlanmasından, bazen imkansızlıktan bunu yapamıyorum. Ve çıldır dur sonrasında.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder