BMW

Büyüyünce bir BMW'm olsun istiyorum. Bastı mı giden, dış görünüşüyle görenleri bir kez daha kendine bakmak zorunda bırakan. Renault, chevrolet, skoda, fiat ve benzeri markalardaki arabalara yol verdiren, elimi selektöre götürmeme bile gerek kalmadan. Kenevir kokulu ellerimle bunu buraya yazıyorum ki birgün bu isteğim gerçekleşirse aa ne istemişim yıllar önce, bak görüyor musun gerçekleşti diyebileyim.

Neyse, bu yazının sebebi dünkü şehirlerarası yolculuğumda sıklıkla benim önüme geçmek isteyen arabaların hepsinin BMW olmasıdır. Arabayı ense kökümde duyduğum an sağ sinyal verip hemen şerit değiştirdim. Ha, bu arada dün istanbul trafiğinde size dil çıkaran biri olduysa o da benimdir. Bayağı bir şöföre önce küfrettim, ardından küfrümü duymadıklarına üzülerek dil çıkardım. Sonra kendime güldüm. Bir gün kenara  çekip evire çevire dövecekler beni.

Haftaiçi gündüz vakitlerinde evde olmak güzel bir duygu di mi? Değilim evde ama dün annem bendeydi, sabah o bizdeyken telefonda konuştuk, bir sürü şeyler yapmış evde. Benim ömür billah elimi sürmeye vakit bulamayacağım yerlere dokunmuş. İnsanın annesi olması ne güzel şey di mi? Dün aylar sonra ilk defa eve girdiğimde ocakta pişen yemeğin kokusu etrafı sarmıştı. Annem önünde önlük, telaşla beni sofraya oturttu. Sonra ayarlayamadığım kadınlara inat bir güzel parlattık evi anacağımlan. Küçük dev kadın pıtırcık işte! Anneme blogumu söyleyesim geldi bir an, sonra ona söylersem tüm ev halkı duyar dedim, vazgeçtim. Zaten annemin girip de okuması bile bir mesele. Hem bu bloğu hepi topu kaç kişi biliyor ki? Ben heralde kendime yazıyorum bunları, unutmayayım diye.. Ama aklımda bir iki kişi daha var bloğumu paylaşmayı düşündüğüm.

Haydi hayırlısı.