derinde değil bu ömür bul...

Şu deprem meselesi tekrar gündeme geldi ya, pek televizyon izlemediğim için yaratılan deprem korkusu ve deprem olacak haberlerini çok duymuyorum. Ancak televizyon olmasa da işyerindekiler veya çevremdeki başka insanlardan bir şekilde bu endişeyi gözlemliyorum.
Deprem korkulu bir rüya elbet, ne ne zaman geleceği belli, ne neredeyken geleceği belli. Belli olan tek şey geleceği ve yıkacağı. Nereleri yıkacağı da az çok belli gerçi ama şiddetine bağlı olarak bu yerlerin sayısı artabilir veya yerler de değişebilir elbet. Sonuç olarak zarar verme olasılığı olan ve zamanı belirsiz bu olayı öyle ya da böyle muhakkak yaşayacağız, kaçışı yok. Kimimiz deprem çantamızı hazırladık, içindeki suyu birkaç günde bir yeniliyoruz, tarihi geçmek üzere olan bisküvileri değiştiriyoruz, bekliyoruz. Ama, deprem anında o çantayı kapıp sırtımıza evden yürüye yürüye çıkabileceğimiz ne malum? Başucumuzda düdük tutuyoruz, depremden sonra o düdüğü bulma ihtimalimiz yüzde kaç ki? Sağlam evlerde oturmaya gayret ediyoruz, şiddetinin ne olacağı belli mi sanki? O sağlam evler de kağıt gibi inemez mi yani aşağıya?
Kadere teslim olalım, tedbirimizi almadan başımıza geleceklere boyun eğelim demiyorum, tamam, ama bu çabalar da nafile geliyor bir yandan.
Doğa olayları, bence insanın hükmedemediği ve karşısında çaresizlik içinde beklediği olaylar. Yağmuru kesemiyoruz, sel basıyor, karı kesemiyoruz, donarak ölenler oluyor, depremi engelleyemiyoruz, göçük altında kalıp ölüyoruz, rüzgara set çekemiyoruz, uçurup kaçırıyor. Yapıcak birşey yok, bu çok net.

Fakat, bir taraftan kafamda deprem senaryoları kurup kendime eziyet etmeden de duramıyorum. Şurda yakalansam, şöyle olsa, böyle olsa, vs. En felaket senaryoları beynimin içinde yarattığımdan bilinçaltımda sağlam bir deprem korkusu var elbet. Issız bir kırda yaşasam bile yerin yarılıp içine beni çekmeyeceği ne belli diyor, alabileceğim tedbir olup olmadığına bile bakmadan tedbirsizlik içinde hayatıma devam ediyorum.