Güven

İnsanların bana güvenmediğini hissettiğimde acayip uyuz oluyorum. Kimi zaman kendine güvensiz bir insan olabiliyorum, evet. Ama kendimden emin olduğum, konuya ziyadesiyle hakim olduğum durumlarda karşımdakinin beni dinliyormuş gibi yapıp aslında zihninden kendi çözümünü bulmaya çalıştığını anladığım anda kafasına bir yumruk indirmek istiyorum. Madem biliyorsun beni niye yanına çağırdın demek istiyorum. Kendi kendine debelen dur, yanlış düşünüyorsun zaten diye bağırmak istiyorum. Senden daha iyi biliyorum, Amerika'yı yeniden keşfetmene gerek yok demek istiyorum. Neticede, bir halt diyemiyor, onun bildiğini okumasına göz yumuyorum, sinirimi ve öfkemi içime atarak. Bir dahaki çağrısına rötarlı cevap vermeyi, belki de hiç vermemeyi bir kenara yazarak.

Ya da bir yol sözkonusu diyelim ki. Adım gibi eminim, defalarca geçtiğim bir yol. Tarif etmeye başlıyorum. Ve bir noktadan sonra şöför kişisi beni tiye alıp kendi hatırladığını varsayarak veya "yok ya buradan da gidilir" diye abuk bir iddia atarak ortaya direksiyona farklı talimatlar veriyor. Sonuçta kaybolsak da, yol tahmini doğru çıksa da bu bana atılmış bir kazıkmışçasına içime oturuyor. O kişiyle daha mesafeli ilişki kurmaya karar veriyorum.

Son bir örnek, bir kişi bana birşey soruyor, ben naçizane fikrimi söylüyorum, o kişi tamam diyor, gidiyor. Sonra öğreniyorum ki bir başkasına daha fikrini soruyor ve onun fikrine benimkinden daha çok değer verdiği için - veya aklına yattığı için de olabilir tabii- onun fikrine katılıyor ve onun fikrini uyguluyor. Bana da bir açıklama yapmıyor. Olay kendiliğinden kapanıyor. Ben de diyorum ki, her fikrimi herkesle paylaşmayacağım bir daha. Herkese fikirlerimi yumurtlamayacağım. Temkinli davranacağım, muhteşem fikirlerimi kendime saklayacağım.

Böyle de ezikus homolikus bir insanım. Fikrimi sorup sallamayanları, beni kaale almayanları çiğ çiğ yerim.